หลักเกณฑ์การยกเว้นภาษีเงินได้บุคคลธรรมดา

ยกเว้นภาษีเงินได้ค่าเบี้ยเลี้ยง

         เงินค่าเบี้ยเลี้ยง เป็นเงินที่นายจ้างให้เป็นการเฉพาะในกรณีพิเศษที่ตกลงกันตามสัญญาจ้าง เช่น ในกรณีที่ออกนอกสถานที่เป็นครั้งคราวหรือเกิดค่าใช้จ่ายระหว่างเดินทางไปปฏิบัติงานทั้งในประเทศและนอกประเทศ ซึ่งการยกเว้นภาษีเงินได้สำหรับค่าเบี้ยเลี้ยง (มาตรา 42(1) แห่งประมวลรัษฎากร) ต้องเป็นไปตามหลักเกณฑ์ที่กำหนดทุกข้อ ดังนี้…

หลักเกณฑ์

1. พนักงาน ต้องได้รับค่าเบี้ยเลี้ยง เนื่องจากการเดินทางไปปฏิบัติงานตามหน้าที่ในประเทศหรือต่างประเทศเป็นครั้งคราวไม่ได้ออกไปเป็นประจำ
2. ต้องเป็นค่าเบี้ยเลี้ยงซึ่งได้จ่ายไปโดยสุจริตตามความจำเป็นเฉพาะการที่จะต้องปฏิบัติตามหน้าที่ของตน
3. ค่าเบี้ยเลี้ยงเดินทางต้องไม่เกินอัตราค่าเบี้ยเลี้ยงสูงสุดที่ทางราชการกำหนด ตามพระราชกฤษฎีกาว่าด้วยค่าใช้จ่ายในการเดินทางไปราชการในประเทศหรือต่างประเทศ แล้วแต่กรณี ตามหลักเกณฑ์การเบิกจ่ายในลักษณะเหมาจ่ายหากไม่เกินจำนวนเงินไม่ต้องมีหลักฐาน การจ่ายเงินมาพิสูจน์
4. ได้รับค่าเบี้ยเลี้ยงในอัตราเกินกว่าอัตราค่าเบี้ยเลี้ยงตาม ข้อ 3 และบุคคลดังกล่าวไม่มีหลักฐานมาพิสูจน์ว่าได้จ่ายไปโดยสุจริตตามความจำเป็นให้ถือว่าค่าเบี้ยเลี้ยงดังกล่าว เป็นค่าเบี้ยเลี้ยงซึ่งบุคคลนั้นได้จ่ายไปโดยสุจริตตามความจำเป็น เฉพาะในส่วนที่ไม่เกินอัตราตาม ข้อ3
5. ในการเดินทางไปปฏิบัติงานตามหน้าที่ต้องมีหลักฐานการได้รับอนุมัติให้เดินทางไปปฏิบัติงานนอกสถานที่จากนายจ้างหรือผู้จ่ายเงินได้โดยต้องระบุลักษณะงานที่ทำและระยะเวลาในการปฏิบัติงานตามหน้าที่แล้วแต่กรณี

เงินค่าเบี้ยเลี้ยงที่ไม่เป็นไปตามหลักเกณฑ์

          เช่น กรณีเงินพิเศษเดินทางต่างประเทศ ซึ่งพนักงานที่ปฏิบัติงาน ไปต่างประเทศเป็นครั้งคราวได้รับแยกจากค่าเบี้ยเลี้ยงรายวันที่ได้รับทั้งนี้ขึ้นอยู่กับประเทศที่เดินทางไปปฏิบัติงาน ถือเป็นเงินได้จากการจ้างแรงงานตามมาตรา 40(1) แห่งประมวลรัษฎากร ซึ่งไม่ได้รับยกเว้นตามมาตรา 42(1) แห่งประมวลรัษฎากร

ที่มา :www.dharmniti.co.th